متفاوت بودن جنس تصویرسازی‌های Spider-Verse با انیمیشن‌های دیگر، فقط برای افزایش جذابیت بصری آن نیست و ارتباط تنگاتنگی نیز با داستان‌گویی‌اش دارد

چنین کانسپتی که البته بنا به تجربه‌های داستانی و درون‌ریزی‌های تماشاگر، می‌تواند حتی اشک او را هم بارها در طول فیلم جاری کند، در درست روایت شدن، خواه یا ناخواه شدیدا وابسته به آشنا بودن یا حتی به بیان واضح‌تر، کلیشه‌ای بودن خیلی از چیزهای حاضر درون دقایق اثر است. برای مثال، مایلز مورالز در این فیلم، باید همان پسر نوجوان مشکل‌دار با پدرش باشد که همه او را می‌شناسیم و در زندگی خودمان و صد فیلم دیگر هم دیده‌ایم. عده‌ای قطعا این‌دسته از جزئیات اثر را جزو نقاط ضعف آن می‌نویسند. به این حساب که فیلم تکراری است و از المان‌هایی تماما برداشت‌شده از آثار مشابه، برای شکل دادن به بسیاری از عناصر خود از جمله برخی موارد مرتبط با تعریف کاراکترها، استفاده می‌کند. غافل از آن که اگر مخاطبِ هدف Spider-Man: Into the Spider-Verse باشید، در همان لحظه‌ی ورق زدن کتاب‌های کامیک اسپایدرمن توسط مایلز مورالز که می‌خواهد با مطالعه‌ی آن‌ها متوجه وظایف جدید خود شود، همه‌ی هویت اثر را درک می‌کنید و به ستایش نویسندگانش که آن را از این زاویه، به عامه‌پسندترین حالت ممکن ساخته‌اند، می‌پردازید. چرا که مخاطبِ هدف بودن در دنیای Into the Spider-Verse، اهمیت فوق‌العاده زیادی دارد. تا این حد که پاسخ سوال «آیا یکی از عاشقان و طرفداران داستان‌های عامه‌پسند و مخصوصا ابرقهرمانی هستید یا خیر» از خودتان، عملا می‌تواند با پاسخ این پرسش که «آیا باید Spider-Verse را تماشا کنید؟»، یکی باشد.

کاری که باب پرسیکتی، پیتر رمزی و رودنی راتمن در مقام کارگردان‌های Spider-Man: Into the Spider-Verse به سرانجام رسانده‌اند، ریسک گسترده و لایق احترامی است که از قضا موفقیت‌آمیز هم شد و رسما با این فیلم، به شکلی که کسی تصورش را نمی‌کرد، یک دنیای سینمایی به خصوص را به وجود آورد. دستاورد بصری عملکرد آن‌ها و تیم‌شان، فقط به سبب القای حس دیدن صفحات گوناگون یک کتاب کامیک به مخاطبان فوق‌العاده نیست. بلکه مسبب این است که شما نتوانید Into the Spider-Verse را یک داستان که آن‌ها صرفا به سراغ این قالب گرافیکی برای تصویر کردن آن رفته‌اند، صدا بزنید.

به این معنی که Spider-Verse، به هیچ عنوان بی‌دلیل این تصویرسازی‌ها را انتخاب نمی‌کند و صرفا با تبدیل کردن سبک انیمیشنی خود به چیزی متفاوت، گامی به خصوص و سرگرم‌کننده برنمی‌دارد. این فیلم به آن علت از کارگردانی لایق توجهی سود می‌برد که از عناصر تصویری، کاملا در خدمت داستان و قصه‌گویی، استفاده کرده است. از متونی که روی صفحه نقش می‌بندند، تا تکه‌تکه شدن تصویر مقابل‌تان که جنسی دیده‌نشده از اکشن را به فیلم می‌آورند، همه و همه نشان از پیوستگی ساخته‌ی پیش روی‌تان دارند. صداگذاران فیلم همچون نیکولاس کیج، ماهرشالا علی، جیک جانسون، شیمیک مور و هیلی استاینفلد، انیماتورهای اثر، کارگردانان آن که مشخصا درک مثال‌زدنی و عمیقی از سبک روایتی داستان‌های مصور دارند، نویسندگانش که معنای تمرکز جسورانه بر روی حرف‌شان را می‌فهمند و حتی حاضر به فدا کردن برخی چیزها در راه جدید بودن و صحبت جدید داشتنِ محصول‌شان می‌شوند، همگی در خدمت یک هدف واحد گام زده‌اند. به همین خاطر، Spider-Verse نه دسته‌ای از نکات مثبت و منفی، که مجموعه‌ای کاملا پیچ‌وتاب‌خورده را تحویل‌تان می‌دهد که پیش از قدم برداشتن، میزان سختی کارتان در تعیین نقاط ضعف و قوتش را تا حد زیادی بالا می‌برد و بعد، در قدم اول سرگرم‌تان می‌کند، در قدم دوم به علایق‌تان به عنوان دوست‌دار این‌طور داستان‌ها احترام می‌گذارد و در قدم سوم، آن‌قدر شما را با همه‌چیزش خوب همراه خواهد کرد که هم اشکالاتش را تشخیص می‌دهید و هم جهانش را به عنوان یک دنیای سینمایی تازه از راه رسیده، می‌پذیرید. شجاعتی که از آن صحبت می‌کردم و احتمالا اصلی‌ترین دلیل رسیدن جایزه‌ی اسکار به این انیمیشن بوده است، همین‌جا خودش را نشان می‌دهد. لحظه‌ای که تماشاگران اصلی، علی‌رغم برخی کمبودهای Spider-Man: Into the Spider-Verse در ترسیم دورنمایی بلندتر از دقایقش، شروع به تفکر راجع به دنباله‌ها یا پیش‌درآمدهایش می‌کنند و این یعنی موفقیت در انجام کاری که چند کمپانی بزرگ با بودجه‌های چند صد میلیون دلاری و شخصیت‌هایی بسیار بسیار متعددتر و شناخته‌ شده‌ تر، در انجامش شکست خورده‌اند.